20 lipiec 2008 r. XVI NIEDZIELA ZWYKŁA

Idźcie i nauczajcie  – „Kto ma uszy, niechaj słucha”.

Moi Drodzy!

Siewcami  Słowa  Bożego  w  Starym Testamencie  byli  Patriarchowie. Oni  rzucali ziarno nauki Bożej na role dusz. Po nich Prorocy siali, prorokowali, czynili cuda. A kiedy wypełnił się czas  i  „Słowo  stało  się  Ciałem”, sam Pan Jezus był siewcą  prawd   Bożych.  Niezmordowanie  przemierzał  drogi i ścieżki skwarnej Palestyny i uczył w synagogach, uczył nad brzegiem morza, w łódce, w Wieczerniku, nawet na krzyżu i po zmartwychwstaniu, aż do Swego Wniebowstąpienia.
W dniu Zesłania  Ducha Świętego Apostołowie otrzymali dar mądrości, dar jeżyków, dar czynienia cudów, odwagę, męstwo… Po Apostołach ich następcy: biskupi z Papieżem na czele i kapłani, jako pomocnicy biskupów.
Kapłani  posłani przez Jezusa głoszą nie swoją własną mądrość, ale zdrowe ziarno prawdy, wiedzę najgłębszą, wiedzę Mistrza z Nazaretu, naukę sięgającą daleko poza granice doczesności…
Czy wszyscy chętnie przyjmują to Słowo? Są trudności. Nieprzyjaciel nie śpi. Zasiał chwast i bałamuci ludzi. Czy dziwić się, że czasem słuchacze nie mają ochoty słuchać tego Słowa ani z niego korzystać? Czasem nawet do kościoła nie przyjdą, bo po co?    Ksiądz tak mówi, bo musi, to jego obowiązek!  Najlepszy lekarz nie uzdrowi chorego, jeśli chory wskazówkami lekarza gardzi. Najlepszy oficer z rekruta nie zrobi dobrego żołnierza, jeśli rekrut dobrym żołnierzem nie  chce być! Najlepszy kaznodzieja nie doprowadzi do świętości słuchacza, jeśli ten słuchacz prawdę Bożą odrzuca i woli żyć jak poganin.
Niektórzy próbują filozofować i mówią: Bóg jest za dobry, aby karać. Powiemy, Bóg jest nieskończenie dobry – miłosierny, ale jest także nieskończenie sprawiedliwy i nie może nie karać buntowników. Dlatego istnieje piekło. Katolik, który przez chrzest wszedł do Kościoła, musi słuchać Kościoła i musi kierować się, nie  swoim krótkim rozumem, ale rozumem Boga. Bóg kieruje naszymi krokami, byśmy w drodze do nieba nie zbłądzili. Kto z tego kierownictwa się wyłamuje,  zginie. Gałązka odcięta od pnia, nie korzysta już z życiodajnych soków pnia, dlatego usycha i ginie.
Słowa kapłana to nie nauka myśli ludzkiej. Kapłan daje tylko formę, a treść to mądrość Boża i prawda Boża!
Gdy mówca wiecowy roztrząsa problemy polityczne i w demagogiczny sposób gra na instynktach ludzkich, zdobywa zwolenników. Gdy diabeł sieje chwast i w diabelski sposób przedstawia swoje teorie, zdobywa ofiary, które idą za  nim.
Kapłan wychowuje świętych, bo głosi prawdę Bożą. Prawda Boża rodzi łaskę, a łaska Boża czyni nas świętymi. Św. Łukasz wyraźnie pisze: „Błogosławieni którzy słuchają Słowa Bożego i strzegą go”.
Jeśli ktoś Kościoła nie słucha, to co mu pozostaje?
Pewien człowiek niewierzący w Boga, mocno wierzył w szatana.  Diabeł był dla niego panem. Ten dziwny człowiek, nie dopuścił księdza do swojej umierającej żony, która usilnie o to prosiła. Kilka dni po pogrzebie żony, wdowiec pragnie spotkać się z  księdzem. Sam nie może sobie miejsca znaleźć. Ksiądz w tym dniu miał pilne obowiązki, przyszedł nazajutrz; ten człowiek już nie żył, odebrał sobie życie.
W innym wypadku kapłan stoi u łoża umierającego. To sławny aktor. Od lat nie był w kościele. Ale czuje, że śmierć się zbliża: przypomniał sobie swoją I komunię św. Teraz będzie ostatnia? Kapłan przyszedł, pomógł choremu przy rachunku sumienia, wyspowiadał, zaopatrzył, a potem zapytał: Czy pan ma jeszcze jakie życzenie? Tak. Chciałbym widzieć diabła. Jaką on teraz ma minę? Jaką minę? Dusza, którą uważał już za swoją, wyślizgnęła mu się z rąk!
Diabeł się nie zniechęca. Sieje dalej. Inne pytanie się nasuwa. Dlaczego jedni ludzie wierzą, inni nie wierzą. Jedni się nawracają, inni nie. Pomyślmy dlaczego!
Niektórzy wierni dają wskazówki księżom, jak mają głosić kazania. Niektóre myśli są słuszne, inne śmieszne i niedorzeczne. Podam kilka uwag, jakie wydrukował polski dziennik wychodzący we Francji.
„Ksiądz musi umieć nauczać, musi przede wszystkim wierzyć w to co mówi. Głos musi mieć różną siłę, aby nie nużyć monotonią… Ręce mają pomagać „rzucać” słowa w przestrzeń, mówca musi porywać za sobą masy.
Lenin był jeden tylko, a mowami swoimi Rosję przewrócił do „góry nogami”. Hitler był jeden a całe Niemcy otumanił. Mussolini był jeden, a całe Włochy obałamucił. Ot, co znaczy dobry mówca!
Co można na to powiedzieć? Pierwsze: to zarzuty, których ów krytyk powinien się wstydzić. Drugie: to wielka nędza, gdy się nie ma nic mądrego do powiedzenia. Lenin, Hitler –  wzory dla  kaznodziejów? O czym mówili? O cnocie, o pokucie?
Św. Paweł, największy misjonarz w historiiKościoła! Przyjechał do Aten.  Przybiegli Ateńczycy: co on nam też powie? Paweł mówił o Bogu, o Stworzycielu, o Opatrzności… kiedy zaczął mówić o grzechu, o pokucie, o sądzie, zaczęli kręcić głowami, uśmiechali się, inni mówili: posłuchamy cię później i odeszli! Wielki ból odczuł wtedy św. Paweł.

A Jezus! Bogiem był! Jednym słowem uciszył burzę na morzu. Jednym słowem powalił na ziemię oddział żołnierzy w Ogrodzie Oliwnym, a czy nawrócił wszystkich? Złość ludzka odrzucała, przekręcała Jego słowa, osądziła niesprawiedliwie i do krzyża przybiła. Każdy ksiądz katolicki o tym wie, dlatego się nigdy nie zniechęca. Zawsze uczy, przypomina, przestrzega. Nigdy nie będzie strajkował, bo pamięta słowa Jezusowe „Idźcie i nauczajcie. Kto ma uszy, niechaj słucha”.

Szczęść Boże.