05.08.2007 r. XVIII Niedziela Zwykła.

 

„Uważajcie i strzeżcie się wszelkiej chciwości, bo nawet gdy ktoś opływa we wszystko, życie jego nie jest zależne od jego mienia” (Łk 12,15)

Moi Drodzy!

Czy ma sens praca, majątek, używanie ?… To pytanie zadał już sobie mędrzec Kohelet i doszedł do smutnego stwierdzenia, że: „Wszystko to marność nad marnościami”.

To pytanie zadaje sobie również i dziś wielu ludzi. Jedni widzą sens życia w majątku, inni w zdrowiu; jedni w miłości, drudzy w mądrości; jedni w sławie, drudzy w powodzeniu. Zapominają, że właściwie wszystko to jest tylko przygotowaniem do kresu, do którego wszyscy się zbliżamy, do śmierci. Życie jest właściwie powolnym umieraniem. Życie, w służbie śmierci! Jest to przerażające stwierdzenie, tym niemniej prawdziwe.

Nie dziwimy się owemu mędrcowi i starożytnym, którzy nie widzieli sensu w majątku i pracy, w życiu i śmierci. Nie potrafili rozwiązać tego problemu. Zagadnienia tego nie rozwiązali również ludzie nam współcześni; umieją jedynie wyciągać tragiczne wnioski. Oto jak pisze jeden z poetów:

„Wybudujemy dom, ściany z pocisków, sufit z bomb.
Z granatów piec i podłoga.
W ogródku posiejemy ogień.
A potem syci kłamstw i zdrad, będziemy pytać pełni trwogi:
jak długo jeszcze potrwa świat ?”

Jest to wizja całkowitej katastrofy. Jest to postawa zrozpaczonych samobójców. Ma ona wprawdzie uzasadnienie w arsenałach broni, w niekończących się wojnach i zwodniczym postępie, ale to nie jest postawa godna człowieka, a tym bardziej katolika.

Jeżeli kto, to my mamy prawo i obowiązek inaczej patrzeć na świat i życie…

Mamy prawo wierzyć w szczęście, mimo nieszczęść; wierzyć w życie, mimo śmierci; wierzyć w sens życia, mimo pozornego bezsensu. Bowiem: „Jeśliście więc razem z Chrystusem powstali z martwych, szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus… Dążcie do tego, co w górze, a nie do tego, co na ziemi”.

Kto jest największym nędzarzem ?

Kiedyś król perski, Nourszirwan zawezwał do siebie różnych mędrców, chcąc od nich usłyszeć odpowiedzi na różne pytania. Zapytał też między innymi: co jest największym stopniem nędzy ludzkiej? Niemal jednogłośna padła odpowiedź, że człowiek stary, chory, ułomny i ubogi. Znalazł się jednak jeden, imieniem Mihir – znany nie tylko z mądrości, ale i cnoty, który rzekł: „Według mnie, ten kto stojąc u kresu życia, nie może sobie przypomnieć żadnego dobrego czynu”. Największym nędzarzem jest człowiek, który pokłada nadzieję tylko w tym życiu. Jeżeli tylko w tym życiu nadzieję pokładamy, jesteśmy bardziej od wszystkich ludzi godni politowania.

Potwierdza to św. Paweł w dzisiejszej lekcji. „Jeśliście więc razem z Chrystusem powstali z martwych, szukajcie tego, co w górze. Dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi… Zadajcie więc śmierć temu, co przyziemne… rozpuście, nieczystości… złej żądzy i chciwości… Nie okłamujcie się nawzajem”…

Potwierdza to sam Chrystus, mówiąc o bogaczu, który zgromadził wielkie dobra i powiedział sobie: „Odpoczywaj, jedz, pij, i używaj. Lecz Bóg rzekł do niego: Głupcze, jeszcze tej nocy zażądają twojej duszy od ciebie… Tak dzieje się z tym, kto skarby dla siebie gromadzi, a nie jest bogaty przed Bogiem”. „Życie jest jak płonący dom – wynieś z niego bracie, to co dla ciebie jest najważniejsze”.

Wynieśmy z życia co najważniejsze.

Żaden turysta idąc w góry nie obciąża się zbytnio. Bierze co najważniejsze i niezbędne. Wiele rzeczy i spraw w życiu doczesnym jest ważnych, dobrych i niezbędnych. Nie mogą jednak być celem. Nie mogą zasłaniać Boga i zbawienia. Nie mogą zasłaniać drugiego człowieka.

Najlepszym prawem – jest Boże prawo miłości.

Najlepszą mądrością – to znaleźć dobro wśród zła.

Najlepszym życiorysem jest życie pisane miłością.

Najlepszą dyplomacją jest traktat pokojowy ze swym sumieniem.

Najlepszą sztuką jest zbudowanie mostu nad rzeką znikomości.

Szczęść Boże.