25.12.2006 r. Uroczystość Narodzenia Pańskiego.

   

„Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu:
dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel”
(Łk 2,10-11).

Moi Drodzy!

Oto zwiastuję wam wielką radość… narodził się wam Zbawiciel, którym  jest Mesjasz, Pan”.  Tymi  słowami  aniołów,  wita nas dziś o północy Kościół. Dziś, podobnie jak kiedyś pasterzy, tymi słowami wita nas i pozdrawia niebo.
W obliczu przygnębienia nękającego naród wybrany, znajdujący się w niewoli asyryjskiej Izajasz rysuje pełną nadziei wizję przyjścia Mesjasza. Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką; nad mieszkańcami kraju mroków światło zabłysło… „Albowiem Dziecię nam się narodziło, Syn został nam dany… Nazwano Go imieniem: Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książe Pokoju”.
To co było wizją proroczą i jedynie zapowiedzią – spełniło się. „Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas” (J 1,14). Nastąpiła chwila spełnionych tęsknot i nadziei. Nastąpiła  – Cudowna Noc. Noc radości i miłości.

Selma Lagerlof opowiada ciekawą legendę o Bożym Narodzeniu. Oto staruszek szuka ognia, by rozpalić żar i ogrzać Matkę i Dziecię,  złożone w grocie.  Z dala  spostrzega  ogień.   Dokoła ogniska spały owce, a obok czuwał pasterz. Wielkie psy, pilnujące stada zerwały  się,   chciały  szczekać,   ale  nie  wydały   głosu.   Rzuciły   się  na starca, ale nie mogły wyrządzić mu krzywdy. Starzec przeszedł po owcach do ognia. Nieuczynny pasterz rzucił weń kijem, ale kij przeszedł obok. Zezwolił wziąć mu ogień, sądząc, że i tak nie weźmie, bo nie ma naczynia ani płonącej głowni.  Ale starzec wybrał kilka węgli rękoma, włożył je w poły płaszcza, a one go nie parzyły ani nie paliły.  Co to za dziwna noc ? Zapytał siebie zdziwiony pasterz. Psy nie gryzą obcego, owce się nie budzą, kij nie uderza, a ogień nie parzy? I zaciekawiony poszedł za nieznajomym i przekonał się, że nie miał on nawet chaty i że uboga Matka i Dziecię znajdowały się w skalnej, zimnej grocie. I choć sam był twardego serca, na widok takiej nędzy wzruszył się i ofiarował skórę jagnięcia, aby otulić w nią biedne Niemowlę. Ale zaledwie spełnił ten szlachetny czyn, wzruszył się bardzo, bo ujrzał to, czego dotąd nie widział   Usłyszał to, czego dotąd nie słyszał. Ujrzał chóry aniołów śpiewających cudną pieśń o Zbawicielu, który właśnie narodził się tej nocy ażeby zbawić ludzkość I wtedy zrozumiał tajemnicę tej cudownej nocy dobroć zwierząt i radość wszelkiego stworzenia…
Ta legenda wskazuje, że z chwilą narodzenia Zbawiciela nastała dla człowieka i świata nowa era.  Dziwne i cudowne było też to  Dziecię które się wtedy narodziło. Tej samej nocy, o tej samej godzinie wiele urodziło się dzieci. Jednak, żadne z nich teraz nie istnieje, nikt o nich nie wie, nie mówi, nie pamięta. Tymczasem to Dziecię żyje! Dziecię to było Władcą świata, a narodziło się w grocie i żłobie. Oczekiwane przez miliony, a nikt o Nim nie wiedział, gdy się narodziło. Dziwna, cudowna Noc !…
Tej nocy dokonał się cud miłości Boga wobec ludzi. Boże Narodzenie jest największym prezentem, jaki Bóg mógł dać ludzkości i światu. Bóg stał się człowiekiem, by człowiek stał się dzieckiem Bożym.
Choć nie wgłębiamy się w tę prawdę, ale instynktownie czujemy, że ona dokonuje w nas zmiany, że dzięki niej stajemy się nieco lepsi. Przecież właśnie w tę noc wyciągamy ku sobie dłonie, składamy sobie życzenia, darujemy urazy. Mimo woli inaczej patrzymy w dzisiejszym dniu na biednych i opuszczonych. Przypominamy sobie, że wszyscy jesteśmy braćmi. Nasze serca i uczucia zestrajają się w nucie życzliwości, bo patrząc na Boże Dziecię w żłobie, nie sposób zaciskać pięści; nie sposób nie złożyć sobie życzeń. I składamy je sobie od lat: ustnie i pisemnie, bliskim i dalekim, prywatnie i urzędowo. Czy to ma sens ? Oczywiście, że ma. Stajemy się choć odrobinę lepsi, odrobinę bliżsi jedni drugich i bliżsi Chrystusa… Jest to również – Cud wiary i nadziei.
Boże Narodzenie jest cudem wiary. Jest to cud wiary w Boga i Jego dobroć; wiary w inne życie i wyższe wartości. To cud wiary w miłość. „Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi: i rzeczywiście nimi jesteśmy” (1J 3,1). Zostaliśmy nie tylko wyzwoleni z niewoli grzechu, lecz podniesieni na najwyższy szczyt godności ludzkiej. Chrystus zrównał nas wszystkich. Od momentu Chrystusowego narodzenia nie tytuły czy krew, nie pochodzenie czy wygląd mają znaczenie, ale Chrystus i Jego miłość.
Z tą wiarą w miłość, łączy się wiara w pokój i jedność w świecie. Wcześniej czy później, może świat zrozumie i zdążać będzie do „Księcia Pokoju” Jego Drogą Podobnie jak betlejemscy pasterze, my również idziemy pokłonić się Bożemu Dziecięciu, chcemy Mu podziękować za „cud Bożego Narodzenia”, za cud wiary i miłości. Idziemy, by złożyć Mu również Nasze dary.
Kiedyś pewien niewolnik przyszedł do Sokratesa i złożył mu w prezencie samego siebie. Nic bowiem nie posiadał.
Cóż my możemy złożyć Chrystusowi w tę świętą noc? Chyba jak ów niewolnik – siebie samych. On niczego więcej nie pragnie. Pragnie jednak ofiary z naszego własnego „ja”, z naszej wiary i nadziei; z naszej miłości. Ponieważ „wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25,40). – Więc ofiarujmy: dobre słowo skierowane do wroga, uśmiech wobec smutnego, datek dla biednego, życzenia czy list dla kogoś zapomnianego, odwiedzenie chorego czy samotnego, słowo grzeczności dla każdego…
Wówczas nagle spostrzeżemy, że również w naszym sercu spełnia się „cud Bożego Narodzenia”.

SZCZĘŚĆ BOŻE.