Moi Drodzy!
Adwent w liturgii Kościoła jest odzwierciedleniem wielowiekowego oczekiwania przez ludzkość na Mesjasza, którego przepowiadali prorocy wiele wieków przed Jego narodzeniem.
Ostatni prorok Malachiasz działał w połowie V wieku przed Chrystusem (450-445) i od tej pory nie rozlegał się już żaden głos, który by do ogólnego skarbca mesjanizmu w Starym Testamencie wniósł nowe elementy.
Gdy jednak zamilkły głosy proroków, temat mesjanizmu podjęła literatura pozabiblijna, którą nazywamy mianem apokaliptyki.
Miała na celu prowadzić dalej rozpoczęte dzieło przez proroków. Jej autorzy kryją się jednak w cieniu, a swoje dzieła łączą z wielkimi imionami przeszłości, takimi jak: Henoch, Abraham, Mojżesz i inni.
Mesjanizm, czyli to szczególne posłannictwo mającego przyjść Zbawiciela stanowi charakterystyczną cechę nie tylko religii Starego Testamentu, ale dziejów narodu wybranego w ogóle.
Mesjanizm, to zespół proroctw mający na względzie nowy porządek rzeczy w świecie. Głównymi budowniczymi tego porządku będą Bóg i człowiek.
W odniesieniu do Boga, polegał on będzie na ujawnieniu Jego potęgi i założeniu Królestwa.
W odniesieniu do człowieka, na pełnym uznaniu władzy Boga oraz osobistej świętości jako koniecznym warunku przynależności do Królestwa Bożego.
Bezpośrednim przedmiotem mesjanizmu jest nowa era w stosunkach między Bogiem a człowiekiem. Według proroctw Starego Testamentu era ta pozostaje w ścisłym związku z ideą wybawienia od grzechu, z pełną realizacją rządów Boga nad człowiekiem.
Wybawienie, jest uwolnieniem od czegoś, co jest uważane za zło. W religii Starego Testamentu wybawienie, jest uwolnieniem od zła w znaczeniu moralnym, tj. od grzechu. Ponad światem istnieje wszechpotężny Bóg, od którego pochodzi wszystko.
Jeżeli już w stosunku do pierwotnego człowieka zaistniała potrzeba odkupienia, to tylko ze względu na winę i grzech będący owocem wolnej woli ludzkiej.
Już prorok Izajasz mówił, że Mesjasz narodzi się z Dziewicy. On też nadaje Mesjaszowi imiona pełne głębokiego znaczenia: Przedziwny, Radny, Bóg Mocny, Ojciec Oieczności, Książę Pokoju.
Izajasz wykorzystał moment polityczny, by wypowiedzieć tak doniosłe proroctwo. Gdy w VIII wieku przed Chrystusem Rasin, król syryjskii i Faceasz izraelski, napadli na królestwo Judy i odniósłszy zwycięstwo zbliżali się do Jerozolimy, Achaz nie miał sojuszników, prosił więc o pomoc króla syryjskiego, a sam przygotowywał się do obrony Jerozolimy, poprawiając jej mury.
Właśnie w czasie inspekcji murów zastąpił królowi drogę Izajasz i przypomniał mu, że nadzieję winien pokładać w Jahwe, a nie w doraźnych sojuszach.
Achaz, który miał już wytkniętą linię polityki, uchylił się od rozmowy; ale Izajasz mówi dalej o przyszłości, mówi o nadziei i o karze.
Karą będzie spustoszenie królestwa judzkiego przez Asyryjczykow, a nadzieją, przyjście Emanuela z domu Dawida i to z Matki-Dziewicy, w słowach:
Przeto da wam Pan taki znak. Oto Panna pocznie i porodzi syna, a nazwą imię jego Emanuel. Bóg z wami.
Maryja jest niepodzielnie złączona z Chrystusem poprzez proroctwa, niepokalane poczęcie, zwiastowanie, narodzenie Chrystusa, aż do Jego zmartwychwstania, wniebowstąpienia i Jej wniebowzięcia.
Dla Jej uczczenia w Polsce, w adwencie, odprawia się Roraty, to jest Mszę świętą wotywną o Matce Bożej, rozpoczynającą się od słów Rorate coeli de super – Spuśćcie nam rosę niebiosa , a obłoki wylejcie sprawiedliwego.
Według podania Roraty rozpoczęły się za króla Bolesława Wstydliwego (1243 79) na prośbę jego małżonki błogosławionej Kingi. Od Bolesława pochodzi również zwyczaj stawiania na ołtarzu 7 świec, od 7-dmiu stanów.
W czasie pierwszej Mszy świętej roratniej; pierwszą świecę stawiał na ołtarzu król, mówiąc: Gotowy jestem na sąd Boży. Po królu stawiał świecę biskup, senator, rycerz, mieszczanin, rzemieślnik i chłop, jako przedstawiciele poszczególnych stanów.
Za tydzień będę kontynuował podjętą dzisiaj myśl o proroctwach mesjańskich.
DOBRANOC.